Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
«Who speaks of art speaks of poetry. There is no art without a poetic aim.»
«Όποιος αναφέρεται στην τέχνη, αναφέρεται και στην ποίηση. Δεν υπάρχει τέχνη χωρίς ποιητική πρόθεση.»
Με αυτή τη φράση του Edouard Vuillard (1848-1940), του Γάλλου ζωγράφου που έβαλε την διήγηση μέσα στους πίνακές του, συνδέουμε την ποίηση με την τέχνη, την τέχνη με την ποίηση, την ένωση αυτών με τον πολιτισμό μας.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου, την ημέρα της εαρινής ισημερίας, που συνδυάζει το φως και το σκοτάδι όπως η ποίηση συνδυάζει την χαρά της ζωής με το πένθος του θανάτου.
Η Achaia Clauss έχει πολλούς τρόπους να συνδέεται με την ποίηση. Στις 9 Ιανουαρίου 1980 ο Οδυσσέας Ελύτης αποστέλλει επιστολή προς τον Πρόεδρο της Achaia Clauss, Ντίνο Αντωνόπουλο, ευχαριστώντας τον για τα κρασιά που έλαβε από εκείνον – με αφορμή την βράβευση του ποιητή με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Η επιστολή δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό της Achaia Clauss τον Φεβρουάριο 1980 (σύνδεσμος προβολής).
Δεν θα μπορούσαμε ακόμη, να μην αναφερθούμε στις «Πατρίδες», μια σειρά από 12 σονέτα που έγραψε ο Πατρινός ποιητής Κωστής Παλαμάς το 1895. Οι «Πατρίδες» είναι οι τόποι όπου έζησε πραγματικά ή νοερά ο σπουδαίος μας ποιητής, που γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859 σε μια οικογένεια με ιδιαίτερα ανεπτυγμένους πνευματικούς ορίζοντες. Το πρώτο σονέτο αναφέρεται στην Πάτρα, με το πολύβουο λιμάνι της, την θέα προς την Βαράσοβα και τα πολύκαρπα αμπέλια της:
«Όπου βογγάει το πολυκάραβο λιμάνι
απ’ άγριο κυμ’ απλώνεται δαρμέν’ η χώρα,
και δε θυμάται μήτε σαν ονείρου πλάνη
τα πρωτινά μετάξια της τα πλουτοφόρα.
Πολύκαρπα τ’ αμπέλια την πλουτίζουν τώρα,
το κάστρο της φορεί, παλαιϊκό στεφάνι,
δίψα του ξένου, Φράγκου, Τούρκου, από την ώρα
που το διπλοθεμέλιωσαν οι Βενετσάνοι.
Ένα βουνό αποπάνω της αγρυπνοστέκει,
κι ο Παρνασσός λευκοχαράζει στον αέρα
βαθιά, κι ο ρουμελιώτης ο Ζυγός παρέκει
αυτού πρωτάνοιξα τα μάτια μου στη μέρα,
κ’ η μνήμη μου σαν όνειρο του ονείρου πλέκει
γλυκειά μισοσβησμέν’ εικόνα, μια μητέρα.»
Για το τέλος, αφήνουμε ένα απόσπασμα από το ποίημα του Κωστή Παλαμά «Στο καλοΐσκιωτο χωριό», που αναγράφεται πάνω σε βαρέλι της Achaia Clauss, στο πλαίσιο μιας παλαιότερης καρναβαλικής εκδήλωσης:
«(…) λίγο ακόμα
και το παλιό αυτό ξύλο τ’ άδειο που το καταφρονάς
θ’ αναστηθεί με χρώμα και θ’ απλωθεί με φύλλο
Θά ’ρθει μιαν ώρα
αρίφνητος καρπός να το μεστώσει,
μελίχλωρα σταφύλια,
κι όλοι θα το ματιάζουνε,
γειτόνοι, ξένοι, πόσοι!»
