Αchaia Clauss και Θέατρο (Μέρος 5o)

Ἀφ’ ὅτου -πολὺ νωρὶς εἶναι ἀλήθεια- ἕνα κοριτσάκι, ἕνα μικρὸ κοριτσάκι, μπῆκε σὲ μιὰ ἱστορία γιὰ μεγάλους κι ἀνακάτεψε δυὸ λέξεις, λέγοντας «Gutland» ἀντὶ «Langut» – ὅπως ὁ μπαμπάς του, κύριος Clauss, εἶχε ὀνοματίσει τὴν περιοχὴ ὁποὺ ἀγόρασε καὶ φύτευσε τοὺς ἀμπελῶνες του, στὴν Πάτρα – πάρα πολλὰ πράγματα, ὀνόματα, συμβάντα ἐξετράπησαν ἤ διολίσθησαν ποικιλοτρόπως… Αὐτὸ βέβαια, εἶναι πολὺ φυσικό, ἀφοῦ μιλᾶμε γιὰ τὴν ἱστορία ἑνὸς οἰνοποιείου στὸ ὁποῖο, κάθε βράδυ, ἐπὶ ἑκατὸν πενήντα καὶ πλέον χρόνια, νυχτοπερπατᾶνε οἱ Σειληνοί, οἱ Μαινάδες καὶ σύμπαντες οἱ παρατρεχάμενοι τοῦ ζωηροῦ θεούλη Διόνυσου καὶ δίνουν χόχλο στοὺς μούστους, μεθύσκουσι καὶ φέρνουν, γενικῶς, τὰ πάνω κάτω. Ὁπότε δὲν συντρέχει λόγος παρεξήγησης. Ἀπεναντίας, ὅπως ἔκανε ὁ κύριος Clauss, ὁ ὁποῖος καθιέρωσε τὴ λέξη «Gutland» στὴ θέση τῆς «Landgut», χάριν τῆς θυγατρός του, ἀντὶ νὰ διορθώσουμε τὸ λάθος, τὸ ἀναβιβάζουμε στὴν περιωπὴ τοῦ «ἱστορικοῦ λάθους» καὶ ἔτσι παίρνει τὴν ἀξία τοῦ μοναδικοῦ…

Χωρίς, λοιπόν, καμμία διάθεση νὰ ἐπιτιμήσουμε κανέναν, ἐγκαινιάζουμε σήμερα , σ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴ διαδικτυακή μας γωνιά, τὸ κεφάλαιο ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΛΑΘΗ. Τὰ πιὸ πολλὰ ἀπὸ αὐτά, ὅπως θὰ φανεῖ σὺν τῷ χρόνῳ, ἔχουν γίνει ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους. Ἄλλα ἔχουν γίνει ἀπὸ τρίτους, κι ἄλλα ἀπὸ μόνα τους, χωρὶς αὐτουργό… Τὸ σίγουρο πάντως εἶναι ὅτι ἔχουν γίνει χωρὶς δόλο ἤ ἴχνος κακῆς προθέσεως. Σήμερα θ’ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ πρῶτο, πολὺ συνηθισμένο, τέτοιου εἴδους λάθος.

Τὸ θέμα μας σ’ αὐτὸ τὸ τελευταῖο, γιὰ τὴν ὥρα, κείμενο ποὺ ἀφορᾶ στὴ σχέση τῆς ΑΧΑΪΑ CLAUSS μὲ τὸ θέατρο, θὰ ἐπικεντρωθεῖ στὸν ἠθοποιὸ Ἀλέξανδρο Ἀντωνόπουλο. Ἄς ξεκινήσουμε, λοιπόν, μὲ ἕνα βιογραφικὸ κείμενο ποὺ εἶναι ἀναρτημένο στὸ διαδίκτυο καὶ ἀποτελεῖ, προφανῶς, προϊὸν ἱστορικῆς σύγχυσης. Ἐννοεῖται πὼς δὲν ἐπιθυμοῦμε καθόλου νὰ προσβάλουμε τὸν συντάκτη τοῦ κειμένου, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀναφέρουμε τὴν προέλευσή του. Ἁπλά, δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας νὰ ἀποκαταστήσουμε τὴν ἀλήθεια. Ἀλλ’ ἄς δοῦμε τὸ κείμενο:

«Ο Άγγελος Αντωνόπουλος του Διονυσίου, είναι έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης. Γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1932 στον Πειραιά , όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένεια του. Κατάγεται από εύπορη οικογένεια της Πάτρας. Ο παππούς του Βλάσης ήταν ιδιοκτήτης της οινοποιίας Αχάια Κλάους ενώ ο πατέρας του Λαλάκης είχε δική του οινοποιία. Μετά τις εγκύκλιες σπουδές του φοίτησε στη Δραματική Σχολή του Κάρολου Κουν. Συμμετείχε σε πολλά θεaτρικά έργα μεταξύ των οποίων στα: “Ιούλιος Καίσαρ” (του Σαίξπηρ), “Η άνοδος του Αρτούρου Ούι” (του Μπρεχτ), “Έρωτες των τεσσάρων Συνταγματαρχών” (του Ουστίνοφ), “Ο Γλάρος” (του Τσέχωφ), “Τοβάριτς” (του Ζακ Ντε Βαλ) κ.ά. Πρωταγωνίστησε στο τηλεοπτικό σίριαλ Ο άγνωστος πόλεμος (του Ν. Φώσκολου) μαζί με τον Νίκο Παπαχρήστο, και στο Οι Πανθέοι (του Τ. Αθανασιάδη) καθώς και σε πολλές ελληνικές ταινίες. Τελευταία του τηλεοπτική εμφάνιση στα Παιδιά της Νιόβης το 2004. Φέτος έπαιξε στο θέατρο τον Μαρξ».

Ἐδῶ, λοιπόν, ἔχει γίνει ἀκούσια σύγχυση μεταξὺ τῶν προσώπων δύο γνωστῶν καὶ καταξιωμένων ἠθοποιῶν ποὺ ἔχουν τὴν «ἀτυχία» νὰ ἔχουν τὸ ἴδιο ἐπώνυμο: τοῦ Ἄγγελου καὶ τοῦ Ἀλέξανδρου Ἀντωνόπουλου! Καὶ ἐνῶ τὸ παρατιθέμενο βιογραφικὸ ἀρχίζει μὲ τὴ φράση «Ο Άγγελος Αντωνόπουλος του Διονυσίου», λίγες γραμμὲς πιὸ κάτω γράφει «ενώ ο πατέρας του Λαλάκης»… Τὰ πράγματα ἔχουν ὡς ἑξῆς: Ὁ Βλάσης Ἀντωνόπουλος εἶναι παποῦς, καὶ ὁ Λαλάκης Ἀντωνόπουλος πατέρας τοῦ Ἀλέξανδρου Ἀντωνόπουλου, ὄχι τοῦ Ἄγγελου. Ὁ Ἀλέξανδρος Ἀντωνόπουλος κατάγεται ἀπὸ τὴν Πάτρα, ὄχι ὁ Ἄγγελος. Καί, κυρίως, ὁ Ἀλέξανδρος Ἀντωνόπουλος δὲν γεννήθηκε τὸ 1932!!..

Πέρα ἀπὸ τὰ ὅποια, ἐκ παραδρομῆς προφανῶς, λάθη, ὁ Ἀλέξανδρος Ἀντωνόπουλος, γιὸς τοῦ Λαλάκη καὶ τῆς Ἰλεάνας, μεγάλωσε καὶ πέρασε τὰ παιδικά του καλοκαίρια στὶς αὐλὲς τῆς πατρινῆς Οἰνοποιίας, μαζὶ μὲ τὴ γιαγιά του Κατίνα Παξινοῦ, ξαδέρφια του καὶ τὰ παιδιὰ τῶν ἐργαζομένων στὴν ΑΧΑΪΑ CLAUSS πού, ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Gustav Clauss, κατοικοῦσαν ἐντὸς τῶν τειχῶν τοῦ οἰνόκαστρου. Μιὰ γλαφυρὴ περιγραφὴ τῶν ἀνέμελων ἐκείνων παιδικῶν χρόνων τοῦ καταξιωμένου ἠθοποιοῦ, καταγράφεται στὶς σελίδες τοῦ αὐτοβιογραφικοῦ βιβλίου τοῦ Κωνσταντίνου Ἀντωνόπουλου, ἑξαδέλφου τοῦ Ἀλέξανδρου καὶ σχεδὸν συνομηλίκου του, μὲ τίτλο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΑΜΠΕΛΩΝΩΝ: Πλάι ἀπὸ τὸν Ἅγιο Θωμᾶ, ὑπῆρχε μιὰ δεξαμενὴ γεμάτη νερὸ, ποὺ κολυμπούσαμε τὸ καλοκαίρι …

Λίγα μέτρα πιὸ κάτω, στὴν πλάστιγγα, ἕνα παλιὸ φορτηγὸ καὶ μερικὰ ξεχαρβαλωμένα βαρέλια χρησίμευαν γιὰ κρυψῶνες στὰ ἀτέλειωτα παιχνίδια μας….

Τὰ μάρμαρα, οἱ ἐκκλησίες καὶ τὰ κτίσματα, μνῆμες ἀνθρώπων ποὺ ἦσαν κάποτε καὶ ἱστορίας ποὺ γράφτηκε ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ δὲν ξεχνιοῦνται…

Στὴν αὐλὴ ἡ κίνηση δὲν σταματοῦσε ποτὲ καὶ μές στὴν ἀποθήκη κόσμος μπαινόβγαινε συνεχῶς. Ἐκεῖ γρύλιζε ἡ “Γουρούνα”, ἕνα μεγάλο ὁριζόντιο πιεστήριο, ποὺ μὲ τὸ σφίξιμο τῆς τελευταίας πίεσης τὰ τσέρκια, οἱ ἁλυσίδες καὶ τὰ ταμποῦρα γρύλιζαν σὰν γουρούνια. Δυό-τρεῖς χαμηλὲς δεξαμενές,δυὸ ἀντλίες, μιὰ φουλογράπα καὶ κολλητὰ στοὺς τοίχους οἱ κάδες, ξύλινες, κωνικές, δέχονταν τὸ μοῦστο καὶ ὁ τόπος γέμιζε μὲ τὴ μυρωδιά του ὅταν ζύμωνε.

Ἡ κυρα-Νίτσα, ἡ κυρα-Ὀλυμπία, ἡ Ἀγγελική, ἡ Νένα, ἡ Ἑλένη καὶ τόσες ἄλλες κοπελιές, ἔφτιαχναν μουσταλευριὰ μὲ τριμμένο καρύδι καὶ “κοτσίδες”, μὲ τὰ ὁλόκληρα καρύδια βουτηγμένα στὴ μουσταλευριά».

Τέτοια παιδικὰ κι ἀθῶα περιγράφει ὁ Κωνσταντῖνος Ἀντωνόπουλος, τέτοια παιδικὰ κι ἀθῶα ἔζησε μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα παιδιὰ καὶ ὁ Ἀλέξανδρος Ἀντωνόπουλος, ποὺ τὰ θυμήθηκε μὲ λεπτομέρειες τὸ καλοκαίρι τοῦ 2012, ὁπότε ἐπισκέφθηκε τὰ πάτρια, μαζὶ μὲ τοὺς συνεργάτες του θεατρικοὺς συγγραφεῖς Θανάση Παπαθανασίου καὶ Μιχάλη Ρέππα.

Μάλιστα, ὅταν τὸν εἶδε ἀπὸ μακριὰ ὁ Ἀνδρέας Στεφανόπουλος, ἕνας ἀπὸ τοὺς παλαιότερους ἐργαζόμενους στὴν Οἰνοποιία, ἀπόγονος οἰκογένειας ποὺ κατοικοῦσε ἐντὸς τῶν τειχῶν της, τοῦ εἶπε χαριτολογώντας:

-Θέλεις νὰ σοῦ φτιάξω ἕνα ξύλινο σπαθί;

Γιὰ νὰ θυμηθοῦν ἔπειτα πὼς τὰ παιδιὰ ποὺ μεγάλωναν στὴν ΑΧΑΪΑ CLAUSS ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἔπαιζαν ἀνάμεσα στὶς πολεμίστρες τῆς καστροπολιτείας μὲ ξύλινα σπαθιὰ ποὺ τοὺς ἔφτιαχναν οἱ παλαιοὶ μαστόροι ἀπὸ βαρελοσανίδες καὶ ξύλα ποὺ προορίζονταν γιὰ τὴν βαρελοποιία. Ὕστερα θυμήθηκαν κι ἄλλες ἱστορίες, ἀναφέρθηκαν σὲ γεγονότα καὶ σὲ πρόσωπα πολλά, καὶ περιηγήθηκαν σὲ ὅλο τὸ οἰνόκαστρο…

Στὸ οἰνόκαστρο, ὁποὺ πρώτη ἀπὸ τοὺς καλλιτέχνες ποὺ σχετίστηκαν μὲ τὴν ΑΧΑΪΑ CLAUSS ἦταν ἡ ἠθοποιὸς- γιαγιὰ Κατίνα Παξινοῦ καὶ τώρα περπατοῦσε ὁ ἐγγονὸς- ἠθοποιὸς Ἀλέξανδρος Ἀντωνόπουλος …

Κάπου ἐδῶ τελειώνει ἡ 5η καὶ τελευταία ἑνότητα τῆς ἱστορίας «ΑΧΑΪΑ CLAUSS ΚΑΙ ΘΕΑΤΡΟ». Ὡστόσο, ἡ ἱστορία αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος. Ὅσο ὑπάρχουν οἱ δύο συνιστῶσες της, ἡ ΑΧΑΪΑ CLAUSS καὶ τὸ Θέατρο, πάντα κάποιο καινούριο στοιχεῖο θὰ προστίθεται στὶς τροπές της. Νέα πρόσωπα ἴσως, νέες καταστάσεις, νέα ὀνόματα… Καὶ πάντα θὰ ἀλληλοπεριχωροῦνται τὰ δύο συνθετικὰ τοῦ εὔ ζῆν: λίγο κρασὶ καὶ λίγο θέατρο…