Καλώς ήλθατε στην Gutland… (Μέρος 6ο)
Βασιλεῖς, Πρίγκηπες, Ἀρχηγοὶ Κρατῶν, Ἡγέτες πάσης θρησκείας, φυλῆς, γένους καὶ γλῶσσας, Ἀθλητές, Ποιητές, Λογοτέχνες, Ἠθοποιοί, Καλλιτέχνες, ἄνθρωποι ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ἔχουν ἐπισκεφθεῖ τὴ Gutland, ἔχουν ἀφήσει τὴν ὑπογραφή τους στὰ Βιβλία Ἐπισκεπτῶν, κι ἔχουνε πάρει μαζί τους ἕνα κρασὶ ΑΧΑΪΑ CLAUSS γιὰ νὰ τὸ ταξιδέψουν ὅπου γῆς…
Βεβαίως, οἱ σημερινοὶ ρυθμοὶ ζωῆς καὶ ἐργασίας εἶναι τέτοιοι, ποὺ κάποια δεδομένα ἔχουν ἀλλάξει. Ὁ πολυεθνικὸς ἐξαγωγικὸς στόχος τῆς ἑταιρείας εἶναι, πλέον, αὐτονόητος, ἀφοῦ συμβάλλει σ’αὐτὸ ἡ Τεχνολογία καὶ ἡ Ἐξέλιξη. Οἱ ἐτικέτες τῶν κρασιῶν ἐναλλάσονται ἡ μία τὴν ἄλλη, μὲ ρυθμοὺς χορευτικούς: Ἄρωμα Λόφου Λευκό-Ροζέ-Κόκκινο, Chateau Clauss, Μαυροδάφνη 601, Μαυροδάφνη 601 Reserve, Μαυροδάφνη 601 Grand Reserve, Μελισσέα, Μοσχάτο, Οὖζο Ἀνέμι, Δεμέστιχα Λευκή-Κόκκινη-Ροζέ, οἴνοι γλυκεῖς, οἴνοι ξηροί, οἴνοι λευκοὶ καὶ ἐρυθροὶ, οἴνοι τοπικοὶ καὶ οἴνοι ἀνωτέρας ποιότητος, ἕνας ὁλόκληρος σωρὸς ἐμφιαλωμένης καλλιγευσίας, ἀποστέλλονται σὲ Φίλους, σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ κόσμου.
Καὶ τώρα, νά, μέσα ἀπὸ τὸ διαδίκτυο ἀποκτᾶμε νέους Φίλους.
“Οἶνος νέος, φίλος νέος. ” Σοφία Σειρὰχ
Σειρὰχ εἶναι βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἀλλὰ Syrah εἶναι καὶ ποικιλία σταφυλιῶν. Δὲν ξέρουμε ἄν εἶναι τυχαῖο αὐτὸ… Ἐκεῖνο ποὺ ξέρουμε εἶναι ὅτι κάθε καινούριο κρασὶ εἶναι ἕνας καινούριος φίλος. Εἶναι αἰτία χαρᾶς… Καὶ κάθε καινούριος φίλος εἶναι σὰν καινούριο κρασὶ: τὸ γιορτάζουμε…
Ὡς ἔχων σχέση μὲ τὸ Ἱστορικὸ Ἀρχεῖο τῆς ΑΧΑΪΑ CLAUSS καὶ ὄχι μὲ τὸ ἐμπορικὸ κομμάτι, αὐτὸς ποὺ χαράσσει τοῦτες τὶς γραμμὲς δὲν ξέρει ἄν ἀπευθύνεται σὲ πελάτες, σὲ καταναλωτὲς ἤ σὲ οἰνόφιλους. Νομίζει, ὅμως, ὅτι ὅταν ἔχεις πεῖρα 153 χρόνων, ὅπως ἔχει αὐτὸ ἐδῶ τὸ Οἰνοποιεῖο, κι ἄν ἔχεις γνώση ἤ μνήμη τῆς Ἱστορίας, δὲν ἔχεις πελάτες, ἔχεις Φίλους…
Θέλησε νὰ Σᾶς γνωρίσει τὴ Gutland ἀνασκαλεύοντας μνῆμες. Βέβαια, δὲν ξέρει ἄν αὐτὸ Σᾶς νοιάζει, ἀλλὰ θὰ ‘θελε νὰ Σᾶς νοιάζει. Δὲν τὸ ξέρει καὶ ξέρει πὼς αὐτὸ τὸν νοιάζει. Γιατὶ ἕνας παλιὸς Φίλος, πρωτεργάτης καὶ ἐπιτελικὸ στέλεχος τῆς ΑΧΑΪΑ CLAUSS ποὺ ἔφυγε πρόωρα καὶ ἀδόκητα, πρόλαβε κι ἔγραψε πὼς
“στὸ κρασί, πρέπει νὰ μπορεῖς νὰ θυμᾶσαι τὰ πάντα: γεύσεις χθεσινὲς καὶ σημερινές, χρώματα, μυρωδιές. Ὅλα.”
(Κωνσταντῖνος Ἀντωνόπουλος ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΑΜΠΕΛΩΝΩΝ)
Ξέρετε, τὰ δειλινὰ τῶν τελευταίων Ὀκτωβρίων ἐδῶ ἔξω, στὶς αὐλὲς ἀνάμεσα στὰ μαγευτικὰ Οἰνόκαστρα, δὲν τιτιβίζουν πιά παιδιὰ… Καὶ στὸ βάθος, πίσω ἀπὸ τὶς φωνὲς τῶν πουλιῶν μόνο, οἱ μουσικὲς χειροτερεύουν. Εὐτυχῶς, ὑπάρχουν οἱ Φίλοι. Καὶ οἱ Φίλες. Μία ἀπὸ τὶς ὁποῖες, στὸ πρόσφατο παρελθὸν, ἦταν καὶ ἡ Κυρία Μαίρη Λίντα! Ἡ Μαίρη Λίντα ποὺ συνιστᾶ τὴν προσωποποίηση τῆς ἐποχῆς τῶν ἐλπἰδων, τῶν λαμὲ ὀνείρων καὶ τῆς φωταγωγημένης εὐπρέπειας τῶν μεταπολεμικῶν γενεῶν. Ἡ Μαίρη Λίντα πού, μεταξὺ ἄλλων, τραγούδησε «τὸ γκαρσόνι», ἕνα ὑπέροχο τραγούδι, ἀρκούντως μελαγχολικό, ποὺ ὅμως μᾶς πάει γάντι γιὰ φινάλε…
Λοιπόν, σκοτάδι… Λίγα φῶτα στὸ Μεγάλο Κελάρι τῆς ΑΧΑΪΑ CLAUSS καὶ μιὰ ὀνειρικὴ δεξίωση. Προσκεκλημένοι ὅλοι! Τὴν προσοχή Σας παρακαλῶ: Μανώλης Χιώτης – Μαίρη Λίντα!
