Καλώς ήλθατε στην Gutland… (Μέρος 4ο)
Μὲ αὐτὸ τὸ πολυεθνικὸ προφὶλ πορεύτηκε ἡ κραταιὰ Οἰνοποιία, ὅλα της τὰ χρόνια, καὶ τὰ εὔκολα καὶ τὰ δύσκολα. Μὲ αὐτὴ τὴν ἰδιοπροσωπία ἀντιμετώπισε τὸ φοβερὸ τρίπτυχο “ΘΕΡΟΣ-ΤΡΥΓΟΣ-ΠΟΛΕΜΟΣ“. Γιατί, Δόξα τῷ Θεῷ, ὅλα τὰ ζήσαμε ἐδῶ στὴ Gutland: Καὶ Θέρος (153 μέχρι στιγμῆς), καὶ Τρύγο καὶ Πόλεμο…
Ὁ Πόλεμος τοῦ 1940 μᾶς ταλαιπώρησε πολὺ. Ἀγωνίστηκαν ὅλοι. Ὑπέφεραν ὅλοι. Καὶ κινδύνευσαν. Καὶ συνελήφθησαν. Καὶ καταδικάστηκαν –εὐτυχῶς ὄχι ὅλοι-. Καὶ ἴσχυσε, ἐν πολλοῖς, τὸ σύνθημα “ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ”. Ἀλλὰ ἴσχυσε γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Τὶ ἔμελλε γενέσθαι, ὅμως, γιὰ τὰ βαρέλια, γιὰ τὰ κάστρα, γιὰ τὴ γῆ καὶ γιὰ τὸ ὕδωρ;; Ἔ, ὅσο κι ἄν ἀκούγεται παράξενο, γιὰ ὅλα αὐτὰ ἴσχυσε τὸ ἴδιο σύνθημα: “ΕΝΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΕΝΑΝ”.
Δύο βαρέλια, ἔσωσαν ὅλα τὰ ἄλλα. Δύο βαρέλια μεγάλα καὶ εὐσταλῆ, ποὺ ὁ Βαυαρὸς Γουσταῦος CLAUSS εἶχε ἀφιερώσει, ἐξ ἐθνικῆς πεποιθήσεως, στὸν Σιδηρὸ Γερμανὸ Ἀρχικαγκελλάριο Ὄθωνα Ἐδουάρδο Λεοπόλδο Πρίγκηπα Φὸν Μπίσμαρκ ,τὸ ἕνα, καὶ στὸν Στρατάρχη τοῦ Πρωσσικοῦ Στρατοῦ, κόμη Μόλτκε, τὸ ἄλλο.
Λένε πὼς ὅταν ὁ ἐπιτετραμένος ἀξιωματικὸς τοῦ Γερμανικοῦ στρατοῦ ἦρθε στὴν Gutland γιὰ νὰ δεῖ καὶ νὰ ἀποφασίσει τὶ θὰ πράξει μὲ αὐτὸ τὸ Ἐργοστάσιο, (ἄν δηλαδή θὰ τὸ βομβαρδίσει, ἄν θὰ τὸ κάψει ἤ θὰ τὸ λεηλατήσει ) εἶδε τὴν χειρόγραφη ἐπιστολὴ τοῦ Μπίσμαρκ, φυλασσόμενη στὸ Ἀρχεῖο :
“Βερολῖνον τῆ 20n Ἀπριλίου…
Μὲ ἐχαροποίησεν ὅλως ἰδιαιτέρως τὸ ἀποσταλὲν εἰς ἐμέ, ἐπὶ τῆ ἐπετείω τῶν γενεθλίων μου, δῶρον καὶ αἱ συνοδεύουσαι αὐτὸ εὐχαί καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ὅπως δεχθῆτε τὰς θερμὰς μου εὐχαριστίας διὰ τὴν ἔνδειξιν αὐτὴν τῶν ὑμετέρων αἰσθημάτων.
ΦΟΝ ΜΠΙΣΜΑΡΚ “.
εἶδε καὶ τὰ βαρέλια τῆς Μαυροδάφνης πού, κατὰ τὴ συνήθειά του, ὁ CLAUSS εἶχε ἀφιερώσει στὸν Ἀρχικαγκελλάριο καὶ στὸν Στρατάρχη, στάθηκε-λοιπὸν- ὄρθιος ἑνώπιον τοῦ βαρελιοῦ, χτύπησε μιὰ Γερμανικὴ προσοχὴ, ὕψωσε τὸ χὲρι σὲ στρατιωτικὸ χαιρετισμὸ, ἀνέκραξε Χάι Χίτλερ καὶ ἔφυγε. Τὸ ἐργοστάσιο καὶ ἡ Gutland εἶχαν σωθεῖ…

Τὸ ἀφιερωμένο στὸν Otto Bismarck βαρέλι μὲ Μαυροδάφνη τοῦ 1873
Ἄλλοι πάλι λένε πὼς ἦταν ἤδη γνωστὸ στοὺς Γερμανοὺς ἀξιωματικοὺς τὶ θὰ συναντήσουν ἀφοῦ σὲ γερμανόγλωσσο τουριστικὸ ὁδηγὸ ποὺ εἶχε ἐκδοθεῖ στὴν Εὐρώπη κάπου στὰ 1899 σημειωνόταν ὅτι «…Δικαίως ὁ λόφος ποὺ βρίσκεται ἡ “ΑΧΑΪΑ” ὀνομάζεται “Γερμανικὸ Βουνό”, γιατὶ ἀνήκει καὶ κατοικεῖται ἀπὸ Γερμανούς»..
Ὅπως καὶ να ‘χει, ἐκεῖνο τὸ δειλινὸ τοῦ Ὀκτωβρίου τοῦ 1943, ἔξω στὶς αὐλὲς ἀνάμεσα στὰ πετρικὰ Οἰνόκαστρα, τιτίβιζαν πουλιὰ καὶ φοβισμένα παιδιά. Καὶ στὸ βάθος, πίσω ἀπὸ τὶς ἰσχνὲς φωνὲς τῶν παιδιῶν, γυναῖκες ἀποχαιρετοῦσαν τοὺς ἄντρες τους.