Ο Μίμης Φωτόπουλος πίνει Αντίκα – Πρωτοχρονιά 1959
Καὶ αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα ἡ ἐπικαιρότητα ἐπιτάσσει τὴν ἀναστολὴ τῆς ροῆς τῶν πληροφοριῶν περὶ τῆς ἐν γένει ἱστορίας τοῦ Οἰνοποιείου μας, προκειμένου νὰ τιμηθεῖ ἡ Πρωτοχρονιά! Καὶ πῶς θὰ τιμηθεῖ καλύτερα ἡ Πρωτοχρονιά, σ’ ἕνα ἱστολόγιο ἱστορικοῦ χαρακτῆρα, ἄν ὄχι μὲ ἀναφορὰ στὸ παρελθόν; Καί, ἐν προκειμένῳ, στὴν Πρωτοχρονιὰ τοῦ 1959, ὁπότε ὁ Μίμης Φωτόπουλος –ναί, ὁ γνωστός– σέρβιρε στὸ πρωτοχρονιάτικο δεῖπνο ποὺ παρέθεσε στὴ Μάρθα Βούρτση –ναί, τὴ γνωστή– , ἕνα κρασὶ τῆς ΑΧΑΪΑ CLAUSS. Ποῦ ἔγιναν ὅλα αὐτά; Μά, στὸν ἑλληνικὸ κινηματογράφο, καὶ στὴν μεγάλου μήκους ταινία
Δὲν εἶχε θετικὸ πρόσημο ἡ λέξη «μαγκούφης» στὸ κοινωνικὸ λεξικὸ ἐκείνης τῆς ἐποχῆς… Κι ἄν σήμερα εἶναι μιὰ λέξη ἄγνωστη στὰ «νεανικὰ κοινά», στὰ 1959 ποὺ βγῆκε στὶς αἴθουσες τῶν κινηματογράφων ἡ ταινία Ο ΜΑΓΚΟΥΦΗΣ τῆς Τζὰλ Φίλμ, ἦταν ἡ λέξη ποὺ τὰ νεανικὰ κοινὰ ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ γνωρίζουν, πρὸς ἀποφυγήν.
«Μαγκούφης», λοιπόν, σύμφωνα μὲ τὸ ἔγκυρο Λεξικὸ τοῦ Δ. Δημητράκου, εἶναι «ὁ ζῶν ἄνευ οἰκογενείας
ἄνθρωπος, ὁ μόνος, ὁ ἔρημος». Κι ἀκόμα, μεταφορικῶς, «ὁ μὴ προοδεύσας, ἄθλιος, κακομοίρης, ἐλεεινός, ἀχαΐρευτος», ἐνῶ ἡ «μαγκουφιὰ» ὁρίζεται ὡς «κακοριζικιά, κακομοιριά».
Πρέπει νὰ θυμηθοῦμε στὸ σημεῖο αὐτό, ὅτι, μετὰ τὸ τέλος τοῦ πολέμου τοῦ 1940 φάνηκε ν’ ἀνατέλλει μία ἐποχὴ πολλῶν ἐλπίδων γιὰ μιὰ καλή, ἀξιοπρεπῆ ζωή, μὲ τὰ στοιχειώδη κοινωνικὰ ἀγαθὰ προσιτὰ σὲ ὅλους. Πηρύνας αὐτῆς τῆς ἀναμενόμενης εὐτυχίας ἦταν πρωτίστως τὸ κοινωνικὸ κύτταρο ποὺ ὀνομάζεται «οἰκογένεια», μέσα στὸ ὁποῖο θὰ καλλιεργεῖτο ἡ τόσο ἀναγκαία μεταπολεμικῶς θαλπωρή, ἡ ἀσφάλεια, ἡ τρυφερότητα, ἡ σύμπνοια καὶ ὅσες ἄλλες παροχὲς ἐξασφάλιζε ἡ οἰκογενειακὴ στέγη. Ἔτσι, ἕνας ἄντρας ποὺ δὲν εἶχε τὴν τύχη, τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, νὰ εἶναι μέλος, ἤ ἀρχηγὸς μιᾶς δικῆς του οἰκογένειας – «οἰκογενειάρχης»- ἀποκτοῦσε τὸ στίγμα τοῦ «μαγκούφη» ὁ ὁποῖος, πάντως, παρὰ τὴν γενικὴ ἀποστροφὴ πρὸς τὴν ἰδιότητα τῆς μαγκουφιᾶς – ποὺ ἦταν συνώνυμη τῆς ἰδιοτροπίας, τοῦ γεροντοκορισμοῦ, τῆς ἀντικοινωνικότητας κ.λπ- , ὡς πρόσωπο εἴλκυε τὴ συμπάθεια, ἄν ὄχι καὶ τὴ συμπόνοια τῶν συνανθρώπων του.
Ὅλα αὐτὰ μεγεθύνονταν κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων καὶ τῆς Πρωτοχρονιᾶς πού, ἔτσι κι ἀλλιῶς, θεωροῦνταν οἰκογενειακὲς γιορτὲς καὶ κορυφώνονταν στὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι. Τὸ οἰκογενειακὸ τραπέζι, ποὺ διεξήγετο στὰ πρότυπα τοῦ τόσο ἀγαπημένου, παλαιοῦ ἐκείνου Ἀλφαβητάριου τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, μὲ τὴ Λόλα, τὸν Μίμη, καὶ τὴν Ἕλλη καὶ τὴν Ἄννα καθισμένα δίπλα ἀπὸ τὴ γιαγιά τους σ’ἕνα μεγάλο τραπέζι, στὴν κορυφὴ τοῦ ὁποίου καθόταν ὁ πατέρας, ἐνῶ ἡ μητέρα σέρβιρε τὸ φαγητό! Ἀργότερα, μὲ τὸν ἐρχομὸ τῆς εὐμάρειας, τῶν ἑορτοδανείων καὶ τῶν ἑορταστικῶν προορισμῶν, ὅλα αὐτὰ ἀντικαταστάθηκαν ἀπὸ τὸ σκὶ στὸ θέρετρο τοῦ Graz καὶ τὴ σούπα μὲ κάστανα στὶς Αὐτριακὲς Ἄλπεις…
Ὡστόσο Ο ΜΑΓΚΟΥΦΗΣ ἀφορᾶ στὴν πρωτοχρονιὰ τοῦ 1959, ὁπότε τὸ δέον γιὰ κάθε φέρελπι νέο δὲν ἦταν παρὰ μιὰ «καλὴ κοπέλα» ποὺ θὰ τὸν φρόντιζε ὅταν ἀσθενοῦσε, θὰ τὸν ὑπηρετοῦσε καὶ θὰ σιδέρωνε τ’ ἀσπρόρουχά του. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ περιπετειῶδες εἰδύλλιο τοῦ ἐκ πεποιθήσεως ἐργένη Μίμη Φωτόπουλου μὲ τὴν καλωσυνάτη Μάρθα Βούρτση, μετὰ ἀπὸ πολλὲς διακυμάνσεις πῆρε εὐτυχῆ τροπὴ κάπου στὸ 55΄ τῆς ταινίας, τὴν ὥρα ἀκριβῶς τῆς εἰσόδου στὸ Νέον Ἔτος καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ δείπνου, ὁπότε ὁ Μίμης Φωτόπουλος προσφέρει στὴν καλή του τὸ δαχτυλίδι τῆς μακαρίτισσας μητέρας του. Τὸ εὐτυχὲς γεγονὸς ἐπισφραγίστηκε, βέβαια, ὅπως ἔπρεπε: μὲ ἕνα μπουκάλι κρασί! Ἕνα κρασὶ ἐμφιαλωμένο, τὸ ὁποῖο σέρβιρε ὁ δημοφιλὴς ἠθοποιὸς στὴ σύντροφό του, εὐχόμενος γιὰ τὴν νέα χρονιά! Ἕνα κρασὶ ἐπώνυμο, κατάλληλο γιὰ τὴν περίσταση καὶ γιὰ τὸ κῦρος μιᾶς κινηματογραφικῆς παραγωγῆς ποὺ δίνει σημασία στὴν λεπτομέρεια. Ἕνα «ΑΝΤΙΚΑ» λοιπόν, λευκὸ κρασὶ παραγωγῆς ΑΧΑΪΑ CLAUSS , ποὺ μόλις εἶχε κυκλοφορήσει στὴν ἑλληνικὴ ἀγορὰ καὶ εἶχε γίνει δεκτὸ μετὰ πολλῶν ἐπαίνων. Γιὰ τὴν ταυτότητά του, γράφτηκαν καὶ δημοσιεύτηκαν τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1964 στὸ «Μηνιαῖον Πληροφοριακὸν Δελτίον τοῦ Γραφείου Δημοσίων Σχέσεων» τῆς οἰνοποιΐας τὰ ἑξῆς:
«ΤΟ ΑΦΘΑΣΤΟ ΚΡΑΣΙ ΑΝΤΙΚΑ
Τὸ νεώτατο προϊὸν τῆς ΑΧΑΪΑ-CLAUSS.….
Τὸ ΑΝΤΙΚΑ εἶναι τὸ πιὸ καλὰ ἰσορροπημένο, τὸ πιὸ ἐλαφρό, τὸ πιὸ γευστικὸ στὸν τύπο τοῦ καλοῦ φθηνοῦ κρασιοῦ τῆς μεγάλης καταναλώσεως. Τὸ κάθε ὅμως κρασί, ἔχει καὶ μιὰ χαρακτηριστικὴ πτυχὴ τοῦ χαρακτῆρος του. Τὸ ΑΝΤΙΚΑ εἶναι ἐξαίσιο ὅταν πίνεται παγωμένο. Αὐτὸς εἶναι ὁ τύπος του. Τὸ πλῆθος τῶν καταναλωτῶν ποὺ τὸ πίνουν ἔτσι, καὶ τὸ ὁποῖον αὐξάνει καθημερινά, φτιάχνει «κέφι», χωρὶς στομάχι, χωρὶς βαρὺ κεφάλι.
Κάθε δύο λεπτὰ ἀνοίγεται μία φιάλη ΑΝΤΙΚΑ. Καὶ κάθε λεπτὸ ποὺ περνᾶ ἀπὸ τὴ ζωή μας, εἶναι πολύτιμο. Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ τὰ χάνη κανείς. Καὶ τὸ κερδίζει ἀσφαλῶς πίνοντας ἕνα παγωμένο ΑΝΤΙΚΑ».
Ἄς μὴ χάνουμε λοιπόν, πολύτιμα λεπτὰ ἀπὸ τὸν χρόνο ποὺ κυλᾶ. Ἄς πιοῦμε κι ἄς εὐχηθοῦμε ὅλοι, ὑγιεία σὲ ὅλους. Καλὴ χρονιά, φίλοι συνιστολόγοι!
